Vincent Zee (1966) is de hoofdleraar van de Long River Tai Chi Circle in Nederland en Duitsland. Zijn zoektocht naar balans begon al in zijn late tienerjaren toen hij zich verdiepte in het Zen-Boeddhisme. Nog steeds beoefent hij Zen-meditatie en heeft hij door de jaren heen veel intensieve meditatie weken (sesshins) in de Soto Zen-traditie gevolgd.

In 1989 kwam hij bij toeval in aanraking met Aikido en werd daar direct door gegrepen. Deze Japanse krijgskunst beoefende hij vanaf het begin bijzonder intensief, doordat hij zowel in Rotterdam (Kaishinkan dojo), Amsterdam (Aikidojo) als in Delft trainingen volgde. Ook beoefende hij het Japanse zwaardvechten (Kenjutsu) en zwaardtrekken (Iaiutsu) van de Katori Shinto-stijl. Later voegde hij daar Aikiken aan toe, onder invloed van Terry Ezra Sensei. In 1998 begon hij zijn eigen Aikido-school waar zowel Zen-meditatie, Aikido als het Zwaard een prominente plaats kregen.

In 1997 kreeg Vincent zijn eerste Tai Chi-lessen van Nellie Klabbers en Peter Pijpers, beiden leerling van Benjamin Lo. Dit was zijn eerste kennismaking met de verkorte Yang-vorm van Cheng Man-ch’ing. De boeken van de Amerikaan Wolfe Lowenthal, waarin de auteur schrijft over zijn tijd als leerling van Cheng Man-ch’ing, waren en zijn nog steeds een grote inspiratiebron voor hem en hij besluit dan ook in 2004 om contact met Wolfe Lowenthal te leggen.

Na het volgen van een workshop bij Wolfe Lowenthal concludeert Vincent dat hij zijn leraar gevonden heeft. Hij heeft inmiddels verschillende workshops van Wolfe Lowenthal bezocht en reist ook elk jaar naar de Verenigde Staten om bij hem trainingen te volgen.

In 2009 heeft Wolfe Lowenthal Vincent Zee officieel erkend als gevorderd leerling in de Long River Tai Chi-school en hem toestemming gegeven om les te geven in deze school. Vincent’s school in Nederland is aangesloten bij de Long River Tai Chi Circle en houdt nauw contact met andere Long River scholen over de hele wereld.

De onofficiële lijfspreuk van de Long River Tai Chi Circle bestaat uit twee citaten uit Cheng Man-ch’ing’s “The Hall of Happiness” gedicht:

Let true affection and happy concourse abide in this hall … let us here lose preoccupation with self.